Από σήμερα και για τις τέσσερις επόμενες ημέρες, οι Έλληνες Μουσουλμάνοι, όπως και οι Μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο, γιορτάζουν το «Κουρμπάν Μπαϊράμ», μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές του Ισλάμ.
Σε παλαιότερη ανάρτηση («ΗθΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ-ΜΕΡΟΣ Α’», 8-2-2010), διαβάζουμε για την εν λόγω γιορτή:
Η λέξη «μπαϊράμ» σημαίνει «γιορτή», και η λέξη «κουρμπάν» σημαίνει “Θυσία στο Θεό”. Είναι μια γιορτή που γίνεται προς ανάμνηση της δοκιμασίας στην οποία μπήκε ο Αβραάμ από το Θεό, όταν του ζητήθηκε να θυσιάσει το γιο του.
»Ο Αβραάμ δεν μπορούσε να κάνει παιδιά και προσευχήθηκε στο Θεό πως, αν τον βοηθούσε, θα θυσίαζε το πρώτο του παιδί, όταν θα έφτανε την ηλικία των επτά ετών. Ωστόσο, όταν έκαμε παιδί και έφτασε σε αυτήν την ηλικία ο ίδιος το είχε ξεχάσει. Τότε κατέβηκε ο άγγελος Ιμπραήμ Πέγκαμπερ (θεωρείται προφήτης) και του υπενθύμισε το τάμα του. Ο Αβραάμ του είπε να πάρει ό,τι θέλει, όχι όμως το παιδί του. Το ίδιο έγινε και δεύτερη φορά, την τρίτη όμως πείστηκε, και χωρίς να πει τίποτα στη γυναίκα του, πήρε το γιο του, δήθεν πως θα πήγαιναν να κόψουν ξύλα. Ο διάβολος τότε εμφανίστηκε στη γυναίκα του Αβραάμ και της είπε τι επρόκειτο να συμβεί, όμως αυτή δεν τον πίστεψε. Μάλιστα του έριξε μία πέτρα, η οποία τον πέτυχε στο μάτι -γι’ αυτό πολλές φορές ο διάβολος συμβολίζεται τυφλός. (Στη Μέκκα, όταν προσεύχονται, ρίχνουν πέτρες για να δηλώσουν πως πετροβολούν το διάβολο). Το παιδί τελικά έμαθε την αλήθεια, αλλά το μόνο που είπε ήταν «ας γίνει ό,τι θέλουν οι Πατέρες». Ο Αβραάμ προσπάθησε τρεις φορές να θυσιάσει το γιο του, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί δεν έκοβε το μαχαίρι. Τότε το πέταξε κι αυτό έκοψε μία πέτρα στη μέση. Θεωρήθηκε σημάδι πως ο Θεός δεν ήθελε αυτή τη θυσία. Ένας άγγελος κατέβηκε κρατώντας ένα αρνί και είπε στον Αβραάμ να θυσιάσει αυτό».
Το Κουρμπάν Μπαϊράμ δεν γιορτάζεται συγκεκριμένη ημερομηνία. Κάθε χρόνο γίνεται περίπου δέκα ήμέρες νωρίτερα. Σε τριάντα χρόνια δηλαδή κάνει έναν κύκλο και γίνεται ξανά την ίδια ημερομηνία. Ακολουθεί τον κύκλο της σελήνης και το παλιό ημερολόγιο. Οι δύο μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές , το Ραμαζάν και το Κουρμπάν, γιορτάζονται με 70 ημέρες περίπου διαφορά.
Ο εορτασμός του Κουρμπάν διαρκεί τέσσερις ημέρες. Οι ετοιμασίες περιλαμβάνουν γενική καθαριότητα των σπιτιών, προετοιμασία ιδιαίτερων φαγητών, όπως τηγανόψωμα και βάψιμο από τις γυναίκες των χεριών και των ποδιών με χέννα.
«Την παραμονή της γιορτής (Arife) φτιάχνουμε τσουρέκια και δίνουμε στους φτωχούς (Αϊρ) για την ανάπαυση των νεκρών. Στο χωριό, όπου υπάρχει τζαμί, την ημέρα του Κουρμπάν προσευχόμαστε και έπειτα πηγαίνουμε στο νεκροταφείο για να προσευχηθούμε για τις ψυχές των νεκρών. Την ημέρα αυτή τη γιορτινή οφείλουμε να μην ξεχνάμε το παρελθόν και τους προγόνους μας. Για το λόγο αυτό επισκεπτόμαστε τους νεκρούς. Στο νεκροταφείο διαβάζουμε μια συγκεκριμένη προσευχή από το Κοράνι, την οποία αφιερώνουμε στις ψυχές των νεκρών.
>>Την ημέρα της γιορτής οι νεότεροι γυρνούν στα σπίτια των συγγενών, φιλούν τα χέρια, δίνουν ευχές και παίρνουν λεφτά και κεράσματα. Μετά την ιδιαίτερη προσευχή που κάνουμε, ο καθένας επιστρέφει στο σπίτι του και όποιος έχει οικονομική άνεση σφάζει ένα-δύο πρόβατα.
>>Στη γιορτή αυτή δε γίνεται νηστεία. Κάθε οικογένεια με οικονομική άνεση σφάζει ένα πρόβατο και το μοιράζει στους φτωχούς, τους γείτονες και φίλους και κρατάει ένα μέρος για τον εαυτό της. Το Κουρμπάν συμβολίζει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Εκείνοι που έχου,ν δίνουν σε αυτούς που δεν έχουν, οι άνθρωποι επισκέπτονται ο ένας τον άλλον και αν έχουν μαλώσει, συμφιλιώνονται».
Διαβάζουμε επίσης για έθιμα που συνδέονται με το Κουρμπάν Μπαϊράμ:
Το έθιμο της καμήλας
Γίνεται κυρίως στα χωριά. Την ημέρα του Κουρμπάν οι νέοι μεταμφιέζονται, φτιάχνουν ένα ομοίωμα καμήλας και γυρίζουν στους δρόμους για να μαζέψουν λεφτά.
«Η καμήλα από τα πολύ παλιά χρόνια είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον άνθρωπο (μεταφορά, διάφορες εργασίες) και είναι ένα ζώο χωρίς αρνητισμό μέσα του. Ο άνθρωπος το χρησιμοποιούσε πάντα όπως ήθελε».
Το έθιμο της καμήλας γίνεται από πολύ παλιό και ο σκοπός του είναι κατά κύριο λόγο η διασκέδαση.
Το έθιμο στις Σάππες
«Μετά την προσευχή, το μεσημέρι κάνουμε τον κύκλο με τις χειραψίες. Αυτή την ημέρα, όσοι είναι μακριά, βρίσκουν την ευκαιρία να βρεθούν μαζί. Οι μαλωμένοι βρίσκουν την ευκαιρία για συμφιλίωση. Όλοι εύχονται ‘χρόνια πολλά’ ο ένας στον άλλο. Στον κύκλο ο γεροντότερος κάθεται στο τέλος και ξεκινούν να χαιρετούν οι νεότεροι. Όταν όλοι έχουν χαιρετιστεί τελειώνει η διαδικασία».
Τέλος, αναδημοσιεύουμε απόσπασμα άρθρου από την εφημερίδα της Θράκης «Χρόνος» (16-11-2010):
Η λέξη «κουρμπάν» είναι συνώνυμη της λέξης «κουρμπιγιέτ», που σημαίνει «εγγύτητα» ή «προσέγγιση». Θα πει «πλησιάζω κάτι». Με την θρησκευτική έννοια θα λέγαμε: «πλησιάζω τον Αλλάχ». Η θυσία γίνεται για να δοξαστεί ο Αλλάχ και είναι παράδοση να θυσιάζεται ένα από τα πλάσματα που δημιούργησε ο Θεός. Η παράδοση της θυσίας υπήρχε στα πολύ παλιά χρόνια και μάλιστα πολύ πριν από τη γέννηση της ισλαμικής θρησκείας. Οι πολύ παλιές θρησκείες της φύσης και εκείνες στη Μεσοποταμία, την Ανατολία, την Αίγυπτο, το Ιράν αλλά και οι Ιουδαίοι, συνήθιζαν να τελούν θρησκευτικές τελετουργίες σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου, να θυσιάζουν ζώα και να γιορτάζουν. Ήταν απαράλλαχτη θρησκευτική παράδοση η προσφορά θυσίας προς τους θεούς και τους βασιλιάδες θεούς. Η θυσία ζώου στο Ισλάμ, νομιμοποιήθηκε κατά το δεύτερο έτος του Hicret (623) και κρίθηκε αναγκαστικό για τους εύπορους καθότι αναφερόταν στη σούρα Kevser του Ιερού Κορανίου. Θυσία μπορεί να κάνει όποιος είναι μουσουλμάνος, ελεύθερος και πλούσιος και να μην είναι σε ταξίδι. Το μέτρο του πλούτου είναι να έχει κανείς στην ιδιοκτησία του 96 γραμμάρια χρυσό ή 640 γραμμάρια ασήμι. Άκυρη θεωρείται η θυσία όποιου δεν έχει την παραπάνω οικονομική δύναμη.
Με την ευκαιρία των εορταστικών ημερών,
το Κέντρο Ημέρας «ΔΙΠΥΛΟ» εύχεται
«Χρόνια Πολλά, Όμορφα και Δημιουργικά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου